குழியில் தள்ளிய குட்டிச்சாத்தான்...

மாதம் ஒரு திகில் கதையாவது எழுதலைன்னா அரேபிய அர்த்த ராத்திரிகளில் நல்லா தூக்கம் வரமாட்டேன்கிறது. படிச்சா உங்களுக்கு தூக்கம் வராதுன்னு சொல்றது என் காதுல விழலீங்கோ...

இதுக்கு முன்னாடி எழுதின பேய்க் கதையெல்லாம் படிக்காதவங்க வரிசையா எல்லாத்தையும் படிச்சிடுங்க .

1. “மோகினியை கண்டேன்”

2. “முறுக்கு முனி”

3. “சந்திரமுகியை சந்தித்தேன்”

போல இதுவும் காற்றாலையில் வேலை பார்த்த போது நடநத சம்பவம்தான்.

காற்றாலைகள் மரபுசாரா மின் உற்பத்தியில் முக்கிய இடம் வகிப்பவை. இயற்கை மூலப்பொருள், குறைவான முதலீட்டில் நிறைவான உற்பத்தி, சுற்றுப்புற சூழலுக்கு மாசு ஏற்படுத்தாமை என எல்லா விஷயத்திலும் தனிப்பெருமை வாய்ந்தவை. எனது பதினாறு வருட வேலை அனுபவங்களில் இயற்கை சார்ந்த காற்றாலைப்பணியே மனதிற்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி தந்ததாக இருக்கிறது.

நமது நாட்டில் 1990-க்குப் பின்னே காற்றாலை தொழில்நுட்பம் பெருவளர்ச்சி அடைந்தது என்பதால் ஐ.டி. துறையை போல இந்த துறையிலும் இளைஞர்களே அதிகம். (அப்பாடி.., நாமளும் யூத்துதான்ங்க்கிற விஷயத்தை தெளிவுபடுத்தியாச்சு.).

காற்றாலையில் பராமரிப்பு துறையில் பணி என்பது ஒரு நாட்டின் இராணுவத்தின் பணி போல. இரவு பகல் பாராமல் எந்த நேரம் மெஷினில் பழுது ஏற்பட்டாலும் உடனே சென்று அதனை முழுமையாக தீர்க்கும் வரை மெஷினை விட்டு இறங்காமல் இருப்பது என்பது மிகவும் கடினமானது.

சரி நியூஸ் ரீல் போதும் கதைக்கு வருவோம்.

தேவர்குளம் செக்சனில் வேலைபார்த்து கொண்டிருந்தபோது தினமும் அம்பையிலிருந்து நெல்லை.பின் நெல்லையில் இருந்து தேவர்குளம் என பேருந்து பயணம். எனது டீம் உறுப்பினர்கள் தேவர்குளம் கம்பெனி விடுதியிலே தங்கியிருந்தார்கள். வாரம் ஒரு முறை அவரவர் ஊர்களுக்கு சென்று வருவார்கள்.

ஒரு நாள் அதிகாலையிலே ஊத்துமலை செக்சனிலிருந்து அழைப்பு. அவர்கள் செக்சன் மெஷின் ஒன்றில் பிரச்சினை. அவர்களது மெயிண்டெனன்ஸ் டீம் வேறு ஒரு வேலையில் பிசியாக இருந்ததால் எங்கள் டீமோடு வந்து உதவும்படி கேட்டுகொண்டார்கள். சரி என்று ஒத்துகொண்டு தேவர்குளம் வந்து ஆட்கள், தேவையான கருவிகள் எல்லாம் திரட்டி குறிப்பிட்ட மெஷினுக்கு சென்றோம். முதல் டீம் மேலே ஏறி என்ன பிரச்சினை என்று பார்த்து சொல்லிவிட்டார்கள். சற்று பெரிய பிரச்சினைதான்.

உடனடியாக அடுத்த டீமையும் மேலே அனுப்பி அடுத்த கட்ட வேலைகளை ஆரம்பிக்க சொல்லிவிட்டு மாற்ற வேண்டிய பாகத்தை மெயின் ஸ்டோரில் இருந்து எடுத்து வர மதியம் மூன்று மணிக்கு மேல் ஆகிவிட்டது.

நான்கு மணி அளவில் நானும் மேலே ஏறி வேலையில் ஈடுபட்டேன். பழுதடைந்த பாகத்தை கழற்றி கீழே இறக்க மாலை ஏழரை மணி ஆகிவிட்டது. புதிய பாகத்தை மேலே ஏற்றவே எப்படியும் இரண்டு மணி நேரம் ஆகிவிடும். அதன்பின் வேலை முடித்து மெஷினை ஓட்ட எப்படியும் ஆறுமணி நேரத்திற்கும் மேலாகிவிடும். முந்திய தினம் அரசு விடுமுறை என்பதால் எல்லோருமே ஊருக்கு சென்று வந்திருந்தார்கள். அவரவர் வீட்டிலிருந்து அதிகாலையிலே கிளம்பி வந்தபடியால் அனைவருமே மிக அலுப்பாக இருந்தனர். இருந்தாலும் வேலையை முடித்துவிட்டுதான் இறங்கவேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தனர்.

அப்போது காற்று சீசன் இல்லை என்பதால் உற்பத்தி குறைவுதான். எனவே உற்பத்தி மேலாளரிடம் பேசி மறுநாள் காலை வந்து வேலை தொடங்க அனுமதி வாங்கிவிட்டேன். மேலேயே கருவிகளை பத்திரமாக வைத்து விட்டு எல்லோரையும் கீழே இறங்க சொன்னேன்.

அப்போது எனது டீமிலிருந்த கணேஷ், ”சார்,நீங்க எப்படி ஊருக்கு போவீங்க” என்று கேட்டான்.”இல்லைப்பா, இன்னைக்கு ரொம்ப நேரமாயிட்டுது. அதனாலே பேசாம இவங்களோட போய் கெஸ்ட் ஹவுஸ்ல தங்கிட வேண்டியதுதான்.” என்றேன்.

“சார், என்னோட வீடு ஆலங்குளம். எனக்கு ஊத்துமலையில் ஒரு பிரெண்ட் இருக்கான்” என்றவனை புரியாமல் பார்த்தேன்.

( தொடரும் )

இரண்டாம் பாகம்